Ik heb niet het gevoel dat ik iets gemist heb
“Ik ben op mijn zevende gestart met fietsen en was binnen twee jaar, op mijn negende dus, wereldkampioen BMX, in Australië! Mijn vader was altijd aan het fietsen en mijn broertje ook en met behulp van sponsors en de support van mijn ouders kon ik alle wedstrijden fietsen. Mijn ouders hadden twee kinderen die goed konden fietsen en wij namen ze mee de wereld over, onder meer naar Australië, Canada, Brazilië en Zuid-Afrika. Ik krijg regelmatig de opmerking dat ik, doordat ik zo jong ben begonnen met fietsen, bepaalde dingen gemist zou hebben van het jong zijn, zoals stappen. Ik heb absoluut niet het gevoel dat ik dingen gemist heb, ik zie het juist meer als “kijk eens wat ik als jonge topsporter allemaal wél gedaan heb”. Topsporten is een beetje als het bedrijfsleven: als je de top wilt halen moet je af en toe een feestje laten schieten. Maar of dat nou zo erg is? Als je de top wilt bereiken moet je daarvoor bepaalde dingen doen.”
Van wereldkampioen tot Olympisch kampioen
“Met het Olympisch worden van BMX veranderde er veel in het fietsen en werd het technischer. Ik werd tijdens een BMX-wedstrijd gescout door de bondscoach van het baanwielrennen en die heeft mij kennis laten maken met deze tak van sport. Ik bleek hier ook erg goed in te zijn en won allerlei prijzen, van wereldcup tot Europees kampioenschap. Op het onderdeel keirin had ik tot aan Rio nog niet eerder op wereldniveau gepresteerd. Ik stond tussen de kampioenen en mijn coach zei “je moet het nu zelf doen”. Toen een Oekraiense de sprint aanging met nog 2.5 ronde te gaan kwam ik ineens op kop. Ik dacht dat het veel te vroeg was en wachtte tot ze er overheen zouden komen, maar er kwam niemand meer. Ik dacht in eerste instantie nog dat ik tweede was en juichte omdat ik een zilveren medaille had. Het moment dat ik de gouden medaille om kreeg is heel bijzonder.”
Iedereen wil wat van je
“Bij thuiskomst werd ik geridderd door de Koning en heb ik zelfs nog bitterballen met hem gegeten. Daarna volgt televisie en radio, want je wilt alles meemaken. Daardoor zeg je overal ja op en vergeet je jezelf, omdat het allemaal hartstikke leuk was. Ik mocht openingen doen, presentaties geven enzovoorts. Ik reed in een gouden auto die ik van een sponsor had gekregen en mensen herkenden me op de snelweg. Tijdens de huldiging in Eerbeek kwamen er meer dan 5.000 mensen. Ik kreeg mijn eigen plein en kreeg zelfs een eigen gladiool. Ik was op dat moment pas 22 en dan heb je eigenlijk niet eens door wat je allemaal meemaakt.”
Als ik niet won
“Ik merkte dat ik de kick kreeg van het winnen en dat ik pisnijdig werd als ik niet won. Ik raakte geblesseerd. Ook vertrok mijn coach en kreeg ik een nieuwe coach, waarmee ik geen klik had. Ik fietste nog een wereldbeker in Berlijn waar ik een bronzen medaille haalde en toen was het op. De drive om iedere dag het beste van jezelf te geven was kwijt. Er was op dat moment niemand die aan me vroeg hoe het écht met me ging. Net na de Spelen wel, daarna niet meer. Als je wint heb je vrienden, als het niet goed met je gaat, gaan de mensen bij je weg. Ik voelde me erg alleen en vroeg om hulp, maar er was niemand die mijn hand pakte en me hielp. Ik zat bijna iedere ochtend huilend thuis.”
Let je wel op wat je eet?
“De beslissing om te stoppen maak je natuurlijk niet zomaar. De vraag “let je wel op wat ze eet?” heeft me de knoop doen doorhakken. Eten heeft altijd een rol gespeeld in mijn leven. Ik ben een grote vrouw, heb mijn hele leven gehoord dat ik niet het ideale sportlichaam had. Mijn coach zei dit ook nog eens in de krant en het appje dat Emmo kreeg in Duitsland met “let je wel op wat ze eet” gaf de doorslag om te stoppen. Ik ben nu 28 en zit in een trauma traject om dit te verwerken, nu pas ben ik mijn topsport carrière aan het afsluiten. Ik was helemaal klaar met de gedachten niet goed genoeg te zijn, ik wilde gewoon een leuke vrouw en een goede moeder voor Lio zijn. Ik ben dankbaar voor het EMDR traject dat ik ben ingestapt, het NOC/NSF heeft uiteindelijk geholpen om dit traject in te stappen.”
Moeder en ondernemer
“Ik was voor de ploeg altijd een soort van moeder, ik was altijd aan het zorgen. Het moeder worden zat altijd al in mij en ik ben dus al redelijk vroeg moeder geworden. Soms kan ik Lio wel achter het behang plakken en daagt ie me uit, maar meestal ben ik super dol op hem. Ik werk één dag in de week in de zorg met dementerende ouderen en heb ik met mijn moeder een shampoolijn opgezet voor vrouwen die net bevallen zijn. Die ene dag in de week in de zorg staat vast, de rest van mijn werkzaamheden bouw ik om de slaapmomenten van Lio heen of om de dag dat hij naar zijn opa en oma gaat. Toen ik moeder werd wist ik wel dat ik niet dat mijn kind niet vier of vijf dagen naar het kinderdagverblijf wilde doen. Momenteel ben ik nog een beetje zoekende naar de ideale baan. Ik heb de tijd en ruimte om die zoektocht aan te gaan en dat is heel fijn.”
Je moet best egoïstisch zijn
Kijk haar fietsen
“Ik vind het belangrijk dat iedereen op de fiets mag gaan stappen. Ongeacht hoeveel kilo je weegt. Het gaat om het plezier op de fiets, niet om hoe je eruit ziet als vrouw. Als er een man met bierbuik op de fiets verschijnt wordt erom gelachen, als er een vrouw met een maatje meer op de fiets stapt wordt ze uitgelachen. Dat moet maar eens over zijn!”
Op mijn tegeltje mag komen “work hard, play harder” komen. Omdat je naast werken vooral nog veel meer plezier mag hebben!
